Geregisseerd door Matt Reeves. Met Jessica Lucas, TJ Miller, Michael Stahl-David. Een van de eerste dingen die een kijker opvalt aan Cloverfield is dat het zich niet houdt aan de gewone regels voor het vertellen van verhalen, waardoor deze intrigerende horrorfilm even nieuw is als een gebeurtenis.

Verteld vanuit het duizelingwekkende standpunt van een groep vrienden met camcorders, begint Cloverfield als een primetime televisiesoap over jonge Manhattanieten die omgaan met veranderingen in hun persoonlijke leven. Rob (Michael Stahl-David) verlaat New York om een leidinggevende baan te krijgen bij een bedrijf in Japan.

Op zijn afscheidsfeestje in een overvolle loft overhandigt Robs broer Jason (Mike Vogel) een camcorder aan zijn beste vriend Hud (TJ Miller), die de procedure opneemt met oude beelden van Robs ex-vriendin, Beth (Odette Yustman)-- beelden gemaakt tijdens gelukkige tijden in die inmiddels ter ziele gegane relatie. Natuurlijk verschijnt Beth op het feest met een nieuwe beau, waardoor Rob helemaal van de kaart is.

Net voordat je ogen glazig worden van al deze hartverscheurende dingen (vastgelegd door Hud, die een beetje een doofus is, in lachwekkend wankel camerawerk), gebeurt het onverwachte: New York wordt plotseling aangevallen door een Godzilla-achtig monster dat door de binnenstad stampt en alles vernietigt en iedereen in zicht.

Rob en zijn gezelschap gaan de straat op, maar in plaats van met andere evacués mee te rennen, gaan ze naar het centrum van de storm zodat Rob een gewonde Beth kan redden. Onderweg vallen er slachtoffers, maar de reis naar angst is fascinerend en onmiddellijk, zij het emotioneel ver weg - een gevolg van het zien van deze procedure door het unieke, subjectieve perspectief van een camcorder en van een verhaal dat opzettelijk belangrijke vragen onbeantwoord laat: wie of wat is dit monster? Waar kwam het vandaan? Het ontbreken van een achtergrondverhaal en een vrij uitzicht op het plunderende wezen, zijn slimme manieren van producer JJ Abrams en regisseur Matt Reeves om een publiek exclusief te concentreren op wat er op het scherm te zien is.

Maar het maakt Cloverfield ook merkwaardig niet betrokken. Uiteindelijk is Cloverfield, met zijn spectaculaire effecten briljant verweven in een homevideo-look, een viering van oneindige mogelijkheden in dit tijdperk van toegankelijke, digitale media. -- Tom Keogh Synopsis Een hoogst geclassificeerde videoband die in beslag is genomen door het Amerikaanse leger, toont de verwoestende effecten van een monsteraanval op New York City. De film, ruw geschoten op Handycam door een groep vrienden op een feestje, evolueert al snel naar een blow-by-blow-verslag van de meest surrealistische en angstaanjagende beproeving van hun jonge leven.

De eerste 20 minuten of zo kunnen gemakkelijk worden aangezien voor een of andere glanzende Amerikaanse soapserie, bevolkt als het is door succesvolle, knappe mensen. Terwijl de camera zich onhandig een weg baant rond de feestgangers, worden we getrakteerd op fragmenten van gesprekken die een achtergrondverhaal geven aan het leven van de personages. Plotseling en zonder waarschuwing wordt de stad door een reeks wereldschokkende trillingen heen en weer geslingerd, wat massale paniek veroorzaakt in de straten beneden. Het wordt al snel duidelijk dat dit geen natuurramp is, aangezien de stad wordt verscheurd door een gigantische en kwaadaardige kracht. Creature-functies zoals deze zijn vaak maar zo goed als hun speciale effecten toelaten, en Cloverfield scoort zeer hoog op die afdeling.

De beelden zijn gewoonweg verbluffend en zo naadloos uitgevoerd dat je naar dekking moet zoeken. Sommige effecten zijn zelfs zo onaangenaam realistisch - gebouwen die instorten in rookpluimen, stukjes puin die uit de lucht vallen - dat ze onvermijdelijk pijnlijke herinneringen aan 9/11 zullen oproepen.

De filmmakers waren voorzichtig om het monster niet te vroeg in de film te onthullen, want de verwachting om het voor de eerste keer te zien is de helft van het plezier. In plaats daarvan plagen ze de kijker met flitsen van een gigantische staart of poot tussen wolkenkrabbers. Dit maakt de uiteindelijke onthulling des te bevredigender, aangezien het onbekende bekend wordt.

Maar waar de film prikkelt, frustreert het ook omdat het geen antwoord biedt op de meest voor de hand liggende vragen; wat is dit ding? Hoe kwam het ineens uit het niets? Wat is het probleem met New York City? Ironisch genoeg is het juist deze ondoorgrondelijkheid die de film zo intrigerend maakt, omdat we eraan worden herinnerd dat moedwillige vernietigingsacties - zoals de terroristische aanslagen van 9/11 - vragen altijd onbeantwoord laten.

In realtime opgenomen in een bioscoopachtige stijl vergelijkbaar met The Blair Witch Project, is Cloverfield's exploitatie van het digitale videoformaat een gedurfde zet die zijn vruchten afwerpt.